Wielkim bogactwem Ukrainy (unikalnym w porównaniu z innymi krajami europejskimi) jest jej zróżnicowanie regionalne. Między częściami kraju występują odmienności językowe (narzecza, dialekty i gwary), kulinarne, religijne oraz wiele innych, przejawiających się w architekturze i budownictwie mieszkalnym (także tym tradycyjnym), muzyce, plastyce, a także rzemiośle ludowym. Szczególnie to bogactwo widoczne jest w strojach i przedmiotach codziennego użytku (sprzętach domowych, naczyniach, meblach). Owo zróżnicowanie wynika z całego szeregu przyczyn, jakimi są odmienności geograficzne (typ krajobrazu, klimat, specyficzny rodzaj roślinności danego regionu), demograficzne (oprócz dominującej – z wyjątkiem Krymu – społeczności ukraińskiej praktycznie w każdym regionie Ukrainy mieszka kilka-kilkanaście innych grup narodowych, z własnym językiem, kulturą, tradycją), polityczne (teren dzisiejszej Ukrainy należał w ciągu ostatniego tysiąca lat do kilkunastu organizmów państwowych, posiadających własne centra kulturowe, promieniujące na ziemie zamieszkiwane przez Ukraińców), gospodarcze (przeważający typ zajęć zawodowych na danym terenie i rodzaj lokalnych bogactw naturalnych).

To wszystko złożyło się na wielobarwność ukraińskiej kultury życia codziennego, tworząc unikalny stop wartości duchowych i technik wykonawczych artefaktów. Zmieniające się proporcje wpływów Wschodu i Zachodu, unikalne w każdym regionie i właściwe tylko dla danego obszaru, decydują o innym typie ubrań na Zakarpaciu niż na Naddnieprzu, o odmiennym stylu dekorowania nakryć głowy na Wołyniu i na stepowej Ukrainie, o specyfice kobiecych ozdób na Polesiu i na Bukowinie.

Od samego początku istnienia kultury materialnej towarzyszą człowiekowi ubrania – służące przede wszystkim do wyrównania temperatury i regulacji wilgotności ciała w stosunku do otoczenia i klimatu oraz do ochrony przed dzikimi zwierzętami. Pierwotne zdobienia ubrań wynikały z dodatkowych funkcji, jakie odzież musiała spełniać (np. obronnych), a także potrzeby wzmocnienia materiału lub całego ubrania (np. dodatkowe szwy, lamówki, lampasy czy naszyte elementy lub hafty albo wszywane pręty). Z czasem codzienny ubiór zaczął podlegać estetyzacji – zaczęto go zdobić dla samej przyjemności (funkcji) estetycznej, przydając mu dodatkowo znaczeń sakralnych i magicznych (szamani, magowie i kapłani nosili specjalne ubiory, odróżniające ich od pozostałych osób, ale świecka odzież także mogła posiadać elementy magiczne, jak choćby amulety czy symboliczne zdobienia, zapewniające osobie noszącej pomyślność i chroniące od nieszczęść).

Szczególnie wyróżniały się wśród części codziennego i odświętnego ubioru koszule (bluzki), jako jeden z najbardziej widocznych i typowych elementów odzienia, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Na Wołyniu kobiece bluzki (a w rzeczywistości koszule, dłuższe niż zwykła bluzka) miały rozcięcie pośrodku (w męskich koszulach czasami z lewej strony), które przyozdabiano haftami we wzory roślinne lub geometryczne, wyszywane w kolorze czarnym, czerwonym lub białym; w zachodniej części regionu od początku XX w. zaczęto dekorować czarnymi haftami kołnierz, rękawy i szerokie mankiety, a następnie ilość używanych kolorów przekroczyła liczbę dwudziestu.

Na Podolu szeroko wykorzystywano płótno z lnu lub wyrabiane z konopi. Dzięki wyjątkowo urodzajnej glebie (czarnoziem!) można było hodować wysokiej jakości konopie, co przekładało się na rodzaj materiału ubraniowego. Po I wojnie światowej, szczególnie mocno dającej się we znaki w tym rejonie (długotrwała obecność frontu i działań militarnych), na Podolu wykorzystywano sukno wojskowe. Rodzaje kroju damskich koszul były typowe dla tradycji ukraińskich. Na wschodnim Podolu lubiano dekorować bluzki dwoma kolorami (czerwonym i czarnym), haftując skomplikowane formy geometryczne (romby, rozety, romboidalne kształty z wypustkami w kształcie rogów). Na Ukrainie Naddnieprzańskiej (Ukrainie Centralnej) pierwotnie wyszywano ściegiem satynowym ornamenty geometryczne w kolorach czerwonym i niebieskim lub czerwonym i czarnym, później pojawił się haft krzyżykowy. Na początku XX w. szczególnej popularności nabrał motyw winogron, wyszywany krzyżykami, przede wszystkim w czarno-czerwonych barwach, czasem z niewielkimi domieszkami żółtego koloru.

W Galicji Wschodniej kobiety, w których rodzinach ktoś zmarł, nosiły na znak żałoby bluzki wyszywane kolorem niebieskim, fioletowym lub czarnym. W okolicach Gródka Jagiellońskiego wykorzystywano specjalną metodę haftu, zwaną gródeckim szwem. Z kolei dla rejonu Mikołajowa (na południe od Lwowa) typowe było umieszczanie haftowanego paska w dolnej części rękawa, w pobliżu mankietu.