Język ukraiński jest nieprawdopodobnie bogaty, jeśli chodzi o nazwy przedmiotów codziennego użytku, elementów ubrania, typowych potraw kuchni narodowej, a także roślin, warzyw i owoców, a nawet zwierząt (np. bocian to i łełeka, i czornohuz, i buz’ko). Samych nazw na ziemniaki ukraińscy dialektolodzy odnotowują ok. kilkudziesięciu (np. bulba, barabola, grula, kartopla, krumpla, mandeburka); podobnie jest z wyrabianymi z tego warzywa plackami ziemniaczanymi, które mają kilkanaście określeń na terenie całego kraju (w zależności od regionu są to np. bacony, barabolanyki, deruny, gugli, kyjzłyki, tarczanyki).
Nie inaczej jest w przypadku takiego fragmentu tradycyjnej odzieży damskiej jak bezrękawnik (kamizelka). W Galicji Wschodniej kamizola oznaczała bezrękawnik, uszyty z tkaniny pochodzenia fabrycznego (a nie samodziałowej). Pomiędzy Lwowem a Tarnopolem funkcjonowały łajbyki – kamizelki damskie do linii talii, szyte z białego sukna, któremu na brzegach przydawano ciemnego sukna, ozdabianego z kolei kwiatowym ornamentem, wyszytym kolorowymi bawełnianymi nićmi. Szyto też kamizelki zw. sznuriwkami – z kolorowego, jednobarwnego fabrycznego materiału. Noszono bezrękawniki z owczego futra, których poły pozbawione były guzików, a zapinano je przy pomocy haftek. Dla regionu karpackiego, czyli Ukrainy południowo-zachodniej, niezwykle charakterystycznym elementem był keptar – kamizelka obszyta futrem. Na Bukowinie taki bezrękawnik mógł nosić nazwę curkanka. Keptar, oczywiście, bywał dekorowany haftem, przeważnie wzdłuż linii futra.
Kersetki – na przełomie XIX i XX ww. pojawiły się na terenie Centralnej Ukrainy. Pierwotnie szyte były z samodziałowego sukna, w kolorach białym, szarym czy ciemnorudym. Na skutek procesów industrializacyjnych, dotykających Ukrainę na początku XX w., zwiększyła się ilość używanych rodzajów materiałów, a to z kolei pociągnęło za sobą wzrost ilości zdobień odzieży. W przypadku kersetki obszarem wyjątkowo bogatej dekoracji hafciarskiej stała się dolna część prawej poły, ozdabiana aplikacjami, maszynowo lub ręcznym haftem.
Na Wołyniu damska kamizelka bywała wykonana z jednokolorowej tkaniny (kaszmiru), w kolorze niebieskim, czerwonym lub czarnym albo z barchanu (wzorzystej tkaniny bawełnianej lub z delikatnym białym ornamentem), z przyszytymi na dole tzw. łapciami (czyli zaokrąglonymi językami), zapinano ją z przodu na rząd czerwonych guzików.
W okolicach Połtawy, na rodzinnej ziemi ojca nowożytnej literatury ukraińskiej, Iwana Kotlarewskiego, kersetki na podszewce szyto z lekkiego materiału pochodzenia fabrycznego (początkowo do tego celu służyło sukno samodziałowe, po upowszechnieniu się tkanin fabrycznych bywała to np. satyna). Miały wysoki stan i kliny na plecach. Prawa poła była szersza i zachodziła na lewą. Na piersiach kersetkę przyozdabiano symetrycznie umieszczonym ornamentem o kształcie wazonu w formie naszytej aksamitnej aplikacji. Ten typ zdobień odróżnia rejon Połtawy od sąsiadującej z nim Kijowszczyzny i Ukrainy Słobodzkiej (rejon Charkowa).
Na Zakarpaciu futrzane bezrękawniki nazywały się kamzole (z prostymi plecami) lub bundy (z wykrojem do stanu). Bogata dekoracja hafciarska tworzona była głównie na bazie motywów roślinnych. Najczęściej spotkać można było wzory typu tulipanów, rozet, gałązek, liści, kwiatów; dominował kolor czerwony. W niektórych rejonach Zakarpacia ornamenty były tak bogate i złożone, że całkowicie zakrywały sobą tło, na którym je wyszyto.
Na Polesiu damskie bezrękawniki nazywano na wiele sposobów: sznurowyci, kamizoli, staniki, gorsety, kabaty, kersety, kersety z kłepkami (te ostatnie miały przyszyte w talii zębate wycięcia – kłepki). Dekorowano ten element ubioru wstążkami, naszywkami lub haftem, zawiązywano np. taśmą (sznurówką). Poleskie karsety bywały wykonane z cienkiej wełnianej tkaniny lub satyny (męskie kamizelki – bez podszewki – szyto z samodziałowego sukna), w kolorze czarnym albo granatowym. Na wschodzie regionu (okolice Czernihowa) dziewczęta (panny) nosiły czerwone kersetki w kwieciste wzory, natomiast wśród kobiet (mężatek) dominowały ciemne kolory.